Mavi Duvar

Hep ormanlardan konuştum. Gürgen ağaçlarından, uyuklayan bulutlardan, apartman arası loş boşluklardan. Gölgelerini mesken tuttuğum bu orman da bazı bazı kendi haline kalmak ister. Çıkıp koşmak lazım böyle anlarda, zira ormanın ferah nefesi kül tutan aklımın dumanında çok dursa acı çeker. Zihnim sekiz on parça opal mercek. Biri hep kaçış yolunda, biri çocukluğumun tırmıklı anısında, biri öfkelenir kalbimin aydınlık nöbetinde, öteki uykuya öykünen bir ritmin tınısında. Kaç tanesini çevirebilirsem paslı kulplarından ufka, o kadar dikkatimi celbeber hayatımın vaadi fırtına. Koş, merceği odakla, avcunu sinene koy, ıslık çal, çamurları boşver. Koş, kasvetini sakla, kalemini sivri soy,  beni sal, ıslığın yegane yaver. Tıkıldığım mağaranın sisten demirleri, yüküme bir yük bu uyuşukluğum. Ben hiçbir şeyden memnun olmayan adam, kendi isteksizliğime köleyim. Zoraki heveslerin kuyruğunda artık bunalıyorum, bulanıklığın yapışkan perdeleri yüzümde, arkasını sadece sırtım yere değince görüyorum. ...

Tepeye bambaşka bir yoldan çıkmak da mümkündü. Ormana sırtımı dönmeyi vermeyi seçtim. Ne büyük bir hata, gürgenlerin asık suretleri ruhlarını büktü, göğe bakamadan yanlarından geçtim. Keşke dağların ufku daha önce çekseydi dikkatimi, ben niye suçluyum, beyaz bayrağın çağrısı kesti hep takatimi. Yıl geçti beklerken, madem korktuklarım olacaktı, niye armağan ettim korkusuz sadakatimi. Sendelersem düşeyim diye uçuruma yakın yürürüm artık. Açlığım susmaz, ıslık çalar oyuk sinem. Ellerim cebimde, kaşlarım hafif çatık. Mürekkebe kırmızı rengini veren sancı, ancak acıyla yazabilmenin öfkesiyim, dikenli sarmaşık dolandı gürgenlerime. Sancıma şahit ağaçlar artık hep yabancı, bu ormanın pas tutmuş akılsız lekesiyim, üzgünken bile zihnim sanki biraz yalancı. Beyaz atlı gönül akını gürgenlerin arasında dörtnala koştu, ben de oradaydım. Sanki ormanı bilmiyormuşum gibi peşlerinden gittim ben de. Nereye çıkabilirdi, ne umuyordum, gürgenler bana kızdığında neden şaşırıyordum. Hep aynı hikaye, makara a...

Daha da ötesine gitmek için bu diyarda, çağrı tekrar yankı yankı uzaktaki ormanda.  Girift uykularının her katmanında, yeni bir uyanış bekler sancıların sonunda. Küllerin engin denizinden, elimde tutuşmamış bir çıra ile çıktım, iliklerime kadar kupkuruyum. Boğulurken unuttuklarım, ormanın serabını görür görmez filizlenirken aklımda, artık daha mutlu, artık daha doğruyum. Her kelimeyi zıpkın yapıp biledim. Deşe deşe çıktım vâdedilmemiş mutlulukların şerrinden, bilemezdim, artık bildim, yırtıp atmak gelirmiş şarlatan hayal tüccarının zehrinden. Vadideki orman, gürgenlerin karnında serap, arkada bıraktığım hüsran, yüzüm herhalde biraz bitap.  Yıllar önce yürüdüm geldim aklımın en kuytu köşesine. Kanımla kan kırmızısı Güneş astım tepesine, merhamet ferahlığı taşıyan bulutlar kandil kandil çevresine. Mezar diye kazdığım çukurlara umuttan gürgenler diktim. Biliyorum bir gün kaybolacağım. Yeniden doğacağım beşiğimi süsledim. Ormanın serabı, inkarı def eden bir çağrı. Ah o çağrı bir ç...

 Merhaba, MD adına başladığımız üçüncü serinin ilk yazısına hoşgeldiniz.      MD'nin ne olduğunu, nasıl baş edildiğini ve farklı dışavurumlarını şimdiye kadar defalarca inceledik anlattık. Bu yazıda, MD evrenini dışa vuran insanları bir vaka olarak ele alıp çıkarımlar yapacağız. Ben küçükken hayal dünyasında yaşamak bir kusur sayılırdı. Bunun da aklı bir karış havada denirdi, ne münasebet benim aklım en az elli karış havada, hayal kurarken gökyüzüne bakarım ben. Çocukluğumun geçtiği sokaklarda araba sürenlere sorun. Kaç tane ani frenin mimarıyım. Son zamanlarda yaptığım gözlemler artık bu işin böyle olmadığını gösteriyor. Hayaller artık multiplayer. İnsanlar hayallerini paylaşıyor beraber hayal kurmak için toplanıyorlar, bunlar için ayrı platformlar bile var. Bu yazıda konumuz ise rol yapma grupları. Evet, böyle gruplar var. Ekseriyeti Instagram'da, insanlar hayranı oldukları kitapların, dizilerin, müzik gruplarının ve ünlülerin merkezde olduğu bir evren inşa ediyor,...

Günlerin sensiz geçmesini hala anlamlandıramıyorum. Gün sonunda huzura ermek için karşıma çıkmaman her seferinde beni yıpratabiliyor. Beklediğimin bile farkında değildim. Geçiş artık her şey. Seni tekrar görene kadar, sende kendimi, kendimde seni, ellerinde yeni mümkünleri ve göğsümde nefesini. Diş sıkarak, kelebek mezarı karnımın ateşiyle, başımdan aşağı dökülen mahşer ateşinde yanmamak için kendimi boğuyorum. Ilık bir derede, bazen öldüren bir okyanusta, bazen göz kırpan bir bulutta.  Kökünü söktüğüm her çiçek benliğimin toprağından da götürür biraz. Bilir misin, yanmamak için yıkandığım o nice sular kaç çiçeğimin kökünü kuruttu. Manzara ezilmiş bir sonbahar, çocukluğumu saklayan paslı direkler. Yürüyüp geçmek zorundayım yanlarından. Ya şu vadinin arkasındaysan. Bir gece daha az uyurum, bir kez daha bana bakarsan. Gönül deryası, deryadan deryaya, kül deniziyim artık, salınıyorum ancak, ısırgan gecelerin şerrinden kıt kanaat ilahi yasaya. Ne gördü Yunus Elif'te de, ben göremedim s...

Bu vadide hala çiçek açar. Karşı tepeden bak, istersen daha da uzağa git. Burada senin adına bir gonca her daim umut saçar.  Doğuşun bir siluet, zar zor seçilirdi karda ayak izin. Ölüşün bir kıyamet, gökten ağır, gökyüzünden derin. İrkilme, küçülme, titreme. Yalnızlığını senle hisseden biri var bu vadide. Dikeni tacından çoksa da bu çiçeklerin, merhametli bir rüzgar taşır kokumu evine. Ben, vadi ve orman. O ağaçlar. Yalnızlığımın yankısını soğurur. Cesedimin üstünden gökyüzüne yol, bensiz geçen günlerine kahrolur. * Sağ elimde sevgim, sol elimde öfkem. Avuçlarımı bastırınca dua eder gibi seni anıyorum. Bu kadar yakınımdan geçtin, seni hala tanıyamıyorum.  Bundan işte bir nişane koydum üstüne. Bendeki kadar var mısın, yoksa sen de mi  kendin için geçtin benden.  İğnesi batsın diye sana her yaklaştığımda, sol yumruğumu hiç açmadım. Bu uyuşukluk belki de bu yüzden. Büyük harbe hazırlanırken seccadenin üstünde, büyüdü üstümde gölgen, koşup saklandın ardıç tepesinin ardın...

    Göğe doğru bak.  Düşüncelerin neşenden daha ağır. Biliyorum öğrenmek istemiyorsun çiçeklerin adını. Acılarını bile nasıl yaşaman gerektiğini dikte eden, demirden oyma heykeller var aklında. Sırf tanıdık olduğu için tutunuyorsun sancılarına. Aklın hiç ritim tutmuyor. Gıpta ediyorsun kavuşanlara.  Kaç vadi geçeceksin bilsen, belki bir adım fazla atarsın, daha az titresen. Biri ev olsun diye bakıyorsan, hani kapısına duvar örmemiş, yaşın kadar vadi daha geçmen lazım, boğulursun dönersen. İçindeki düşmanların savaşına meydan olmak istemiyor aklın. Ektiğin portakal çiçekleri uykusuz orduların marşıyla talan oldu, hatırla, kaç defa. Kaç defa yıkılacak mı inşa ettiklerim diye irkildin uykundan, kalelerin hep kumdan, savaşların haybeden, yastığın birikmiş kuyu taşlarından. Nefes alırken yukarı bak, söyle kaşların neye çatık. Elini değil göğsünü aç, söyle aklın neden karışık. Bu fevri gecede sen ben yok, söyle kalbin neden kırık. Dilin dönmüyor başından büyük işlerin izah...