Başka
Kadim sandalyede oturuyorum. Umarsız değilim, sakinim. Koskoca evren girift bir dümen, gökyüzü duman, geceler siren. Hastalıklarıyla kucak kucağa, bir uçtan başka uca, yaşamak başlı başına bir migren. Gündüzden sonra gece, geceden sonra gündüz gelir. Bir ömür nabzı şakağında koşan bahtsızları, usulca süzülmüş aklı selimler karşılar mezarda. Evrenin çarkı beş boyutlu döner, koşarsan yakalayamazsın, durursan sürüklenirsin, yürürsen uykun gelir. Kızarsan terbiye edilirsin ağlarsan küçük düşersin. Yoluna bakacaksın. Önden çekeni iteleyecek, arkandan iteni tersleyeceksin. Evrenin beş kudretli boyutu, insanın bulanık ufkunda hizalanır, evvela kendini, kendi yolunu bileceksin. Nerede olduğunu unutmak marifetmiş gibi, herkes yeni başlangıç hülyalarında. Sana söyleyeceğim, sadece nerede olduğunu bilmeyenler yeni başlangıçlar yapar. Yeniden başlamak soytarı mizahıdır. Başladı başlayacak, inip kalkacak, yükseldi alçalacak derken geç kalmak. İnsan geç kalmışlığına hayıflanarak ziyan eder kendini.