Mavi Duvar

Beklemek kaderidir. İki yöne uzar ağaç. Göğe ve yere. Ömrü boyunca uzar ve bekler sevgili yabancı bir sarmaşığı. Ağacın fıtratı budur. Son bir baharda döker yapraklarını, ölür ardından gövdesini saran sarmaşık için. Pas kırmızısı-kükürt sarısı yapraklar ağaca mezar, sarmaşığa döşek olur. Aşk uludur. Önce öldürür, sonra doğurur. Kof bir gürgendim ben de. Sessiz ve soluk. Karanlıkla çıplak yüzle muharebe ederdim. Soğuktu damarlarım. Gaddar gerçekliğin gözlerine gururla bakar, metanetsiz kuruntuları geri adım attırırdım. Kendini aydınlık ve huzurlu kılan her şeye sırtımı dönmüş, ebedi karanlığı nihai kaderim olarak görmüştüm. Yumruklarım yepyeni bilenmiş, katil nevrozum dikilmişti. Öldürmek için pul kanatlı çirkin bir yarasayı, yakmaya hazırdım hem kendimi hem yüreğimi üstüne bıraktığım masayı. Ol dedi yedi katlı semanın ötesinden bir fısıltı. Medet ve rahmet yağdı kayan yıldızlar gibi. Sonra karanlığı yırtarak sen geldin. Melekler iç çekti. Omzuma dokundun, gökyüzünü kıskandırdı parmakla

Boşluk ve yokluk nedir, insan kavrayamaz, hissedebilir. Aklının ötesinde şeylerin döndüğü gerçeğini, terbiye eden mütevazılık hokkasıyla başına vurur kader. Yalnız bir insanın erip erebileceği olanca nokta da burasıdır. Varlık menzilinin oyuğu. Boşluk. Kim buraya kimle nasıl ne için gelmiş, ihtilaf yaratmaz. Önem arz etmez. Boşluk herkesi biçare bırakır, göğe yükselen İsa hazretleri gibi, dünyeviyatını arıtır, kendine baktırır, bakanı uslandırır, çok bakanı usandırır. Yine de kendine muhtaç bırakır. Çeviremezsin kafanı başka uca. Çaresizlik önce veysi kılar, sonra ağlatır. İnsanı, aklının ucuna doğru cezbeden ağrı, bitirim noktasına varınca camdan bir duvar olur. Ebediyetin tonlarını ufukta harman eden kaderi izlerken, sırtını yaslamalık ürperten bir duvar. Bir sandalye.  Çaresizliğin ve yalnızlığın melez yavrusu kibirli boşluk. Merhametin ötesi. Zangırdatır dişlerini. Seyircisini öldürür. İçirir, doyurur, doğurur, tekrar öldürür. Kavrar ense kökünden, dünyaya daldırır boğar. Çıkarır,

 Avuçlarımı şakaklarıma yaslıyorum parmaklarımı saçlarıma daldırıyorum.  Tüm varlığımı kavramış oluyorum. Her şey iki elimin arasında. Sıkıp patlatsam kafatasımı, çevirip kırsam boynumu, ya da yavaşça dokunsam yüzüme hissetsem ruhumu. Üstüme küheylan kesilen tüm münakaşa süt kuzusu gibi elime bakar. Kafam iki elimin arasındayken geri kalan her şey sıfırdır. Talihsiz olaylar çalı çırpı, milletin düşünceleri dırdır, patavatsız hislerim çocukluk ve anılarım da zerre kadar bir kahırdır, kafam ellerimin arasındayken. Dünya soğumaya başlar. Fırtına rüzgarı oluverir bir meltem, kızgın güneşin katran yağı olur tenimde bir öpücük, her şey güzel kokmaya başlar. Aklım boş bir istekaya döner, gelen geçer, duran yok olur demir atan boğulur. Girişi de çıkışı da erir zihnimin, neden peyda olduğunu unutur fikirlerim, hiçliğe bakar hislerim. Sonsuz bulutlu, dibi tepesi olmayan ılık bir gökyüzünde süzülürüm. Tüm bilincim iki elimin arasında. Gerçekten. İki elimin arasında ne varsa dünyada o kadar varım.