Hayallerin Kontrolden Çıkması - Maladaptive Daydreaming

- Ekim 13, 2017

Yine nereden çıktığı belli olmayan muhtemelen daha önce duymadığınız ve öğrenmenin size çok da bir şey katmayacağı bir konuyu yazıyorum. Yey!

maladaptive daydreaming art ile ilgili görsel sonucu

maladaptive daydreaming art ile ilgili görsel sonucu

Şöyle başlayalım, hayal kurmak gündelik hayatın bir parçasıdır. Plan yaparken, dua ederken hatta geçmiş üzerine düşünürken bile hayal kuruyoruz. Pek çoğumuz da kurduğu hayalleri zamanı gelince köşeye koyup gerçekliğe dönebiliyor. Pek çoğumuz. Bazılarımız ise hayal dünyasının çıkış kapısını bulamıyor, (mesela kim?) bulup çıksa bile bulsa bile yürüdüğü yol tekrar onu hayal dünyasına itiyor. İşte bu kontrolden çıkan hayal kurma olayı bu yazımızın konusu. İlk olarak İsrail'deki Haifa Üniversitesinde çalışan profesör Eli Somer bu durumu anlatmak için Maladaptive Daydreaming ifadesini ortaya atmıştır. Ona göre bu durum şöyle açıklanır;

''İnsan etkileşimini değiştiren ve / veya akademik, kişiler arası veya mesleki işleve müdahale eden kapsamlı fantastik etkinlik''

Nasıl peki? Normal hayal kurmaktan farkı nedir?

Şöyle ki;

Literatürde hastalık olarak geçmese ve hakkında oldukça az kaynak olsa da bu aşırı hayal kurmanın çok kişide görülen belli başları semptomları bu hastalığa sahip insanlar tarafından şöyle sıralanıyor;

Sürekli ve sürekli hayal kurmak, bağımlılık yaratan maddeler gibi sürekli hayal kurma ihtiyacı hissetmek, hayal kurmak için kişinin kendisini gerçeklikten ve dış dünyadan soyutlaması, sadece hayal dünyasından haz almak, gerçekliğin can sıkması, kişiyi mutsuz bir bireye döndürmesi, hayal kurmak için zaman yaratmak, sorumluluklardan kısarak hayal kurmaya vakit ayırmak. İşte Maladaptive Daydreaming yaşayan bir kişinin en basit semptomları. Gerçek ve sıkıcı dünyadan kaçarak çok daha güçlü olduğunuz, güzel olduğunuz, her şeyin istediğiniz gibi gittiği hayal dünyasına sığınmak yani işin özeti. Şizofreniden farkı ise hayallerinizin hayal olduğunu farkında olmanız. Lakin bu hafife alınacak bir şey değil. Maladaptive Daydreaming, kısaca MD sahibi olmak gerçekliğe bulaşan bir şey. Hayal kurarken ağlayabilirsiniz, yarattığınız karakterlere aşık olabilirsiniz yahut nefret edebilirsiniz. Yarattığınız karakterler geçmişi olan ve ayrıntılı kişilikler olabilir. Yarattığınız her karaktere bürünebilirsiniz ve kafanızda sahneleri canlandırırken mimik ve jestleriniz kontrolden çıkabilir ve dışarıdan bakınca ruh sağlığı tehlikede biri gibi gözükebilirsiniz.

Pre-Justin Bieber dönemi dediğimiz, bilhassa 2000'li yılların başlarında zirveye ulaşan alternatif rock müzik gruplarından Evanescence bir şarkısında şu mısralarla olayı çok güzel özetlemiş;

Çalar saatin kapısında acı çekiyorum
Bağıran canavarlar adımı söylüyor

Kalmama izin ver
Rüzgarın bana fısıldadığı
Yağmur damlalarının düşerken masal anlattığı bu yerde

Kağıttan çiçeklerimin
Ninnilerin şeker bulutlarının olduğu bu alanda

Saatlerce kendi içime uzandım
Ve mor gökyüzünün üzerimde uçmasını izledim
.....
Kabuslardan kaçmak için kendi dünyamı yarattım.
....
Ne kadar uzun süredir derin uykuda rüya görüyorum
Hayali ışığın Tanrıçası

Evanescence alıntısı yaptıktan sonra şu resmi paylaşmazsam olmaz.

maladaptive daydreaming art ile ilgili görsel sonucu

İşte tam olarak böyle bir şey. Buradaki kabus ayrıntısı önemli. MD sahibi bir çok insan aynı zamanda istismar mağduru olduklarını belirtiyor. Burası cidden önemli çünkü bu MD denilen hastalık çocukluktan başlayan bir durum. Yani, korku dolu gerçeklikten kaçıp kendi dünyasına sığınan çocuklar günümüz MD takıntısı olan bireylere dönüşüyor. Bu takıntı genelde tekrar eden davranışlarla da bağdaşır. Misal, müzik dinlemek, tek başına bir odada kalmak, tek başına yürüyüşe çıkmak.

maladaptive daydreaming art ile ilgili görsel sonucu

Bu, sürekli hayal kurmak, özel bir şey değil ben de çok klip çektim, herkes çekiyor diyorsanız ve muhtemel bir Maladaptive Daydreaming hastası değilseniz bu size hadi buna da bir isim koyalım takıntısının bir uzantısı gibi gelebilir, ancak birinci ağızdan duyacağımız hikayeleri dinledikten sonra bir daha düşünmenizi tavsiye ederim. Mesela ekşi sözlükten aldığım bir parçayla başlayalım. (Yazmaya üşendiği için alıntı yapan yazar)

''...kendimi bildim bileli var. çocukken hayali arkadaşlarım vardı. hiçbir zaman gerçek olduklarını düşünmemiştim. ama bazen öyle derinlikli karakterler yaratırdım ki aşırı gerçekçi gelirdi. derdim ne de iyi insan hep arkadaş kalalım benim şu hayaliyle. kendi kendime konuşurdum. hayallerimin ardı arkası kesilmezdi. büyüyünce geçmesini tahmin edersiniz değil mi? geçmedi. öyle çocuktum hayal gücün gelişikti olayı değil yani. hatta gittikçe artırıyor etkisini.özellikle kendimi kötü hissettiğim dönemlerde ayyuka çıkıyor. bir ara azalmıştı aslında ama şimdilerde üst düzeylere ulaştı. hayatımın her dakikası sahne gibi. aklım sürekli hikaye yaratıyor ve ben bu hikayenin ortasında buluyorum kendimi. ama her an oluyor. hikayenin kahramanı oluyorum. ama bu gerçekleşirken sadece akılla bitmiyor iş. özellikle yalnızken mimik ve jestlerle destekleniyor. o kadar çok yapıyorum ki bir sürü farklı mimiğim var. çünkü farklı karakter farklı mimik demek. ağlamaktan hiç hazzetmememe, çok üzgünsem bile inatla gözyaşlarımı tutmama rağmen girdiğim rolden dolayı kaç kere gözyaşı akıttığımı bilirim. * bir de şu meret acayip bir empati duygusu geliştirici. o kadar değişik insan olunca günlük hayatta şiddetli empati de kaçınılmaz oluyor. bol empati, değişik insan olma derken ufak çapta bir oyuncu oldum adeta. oyunculuk, sinema alemlerine salsam kendimi eminim zorluk çekmem. senaryo desen var. oyunculuk var. yeri geliyor bir yönetmen edasıyla düşünüyoruz. müziğine, kamera bakış açısına kadar canlandırıyoruz kafada. yeri geliyor bir kitap yazıyormuşcasına davranıyoruz. ha bir de bu kadar mimik yapmaktan da şu genç yaşımda kırışıklık belirtileri başladı ki evlerden ırak....''

-İmla kurallarından bihaber ekşi sözlük yazarları-

İşte bir tane örnek daha. İmla kuralları yine ölmüş. Çünkü neden?

''...ofiste tuvalete girdiğimde o g*t kadar yerde oturup yarım saat kalıp bir senaryo üretip sonunda kendimi kurguladığım şeyi oynarken bulup nooluyo lana bağlıyorum. hatta bazen oynarken konuştuğum bile oluyor.

epeyce derin depresif dönemler atlatmış biri olarak söylüyorum ki muhtemelen depresyonla ilgisi var ve henüz atlatamamışım galiba...''

Özetle durum bu. Şimdi de yazıyı okurken kendinize en çok sorduğunuz soru geliyor. Bende de bu durum var mı? Resmi olarak bu durum bir hastalık olarak geçmiyor, lakin bu gerçek bir olay bu yüzden aklı selim birileri bu işin altı soruluk kısa bir anketini yapmış. Anket İngilizce tabii ki ve sonuç yüzdeniz ne kadar yüksekse MD sahibi olmanız o kadar olası. Kendinden şüphelenenler için anketin linki tıklayın.

Maladaptive Daydreaming Macaw - daydream to escape anxiety, anxious from daydreaming too much

İnternet sayesinde dünyanın bir çok noktasından MD sahibi insanların bir araya geldiği bir de forum var. Ha o da lazımdı diyenler için, tıklayın.

Pekala, son nokta ise bunun kötü bir şey olup olmadığı. MD sahiplerine göre bu bazen kendinizi ele verip deli muamelesi görmenize rağmen eğlenceli bir şey. Çünkü kendi yarattığınız bir dünyadasınız. Her şey sizin istediğiniz gibi. Daha sorumluluk sahibi bir kesime göre de bu durum gerçek hayattan çok fazla izole ettiği için zararlı. Tedavi edilmesi gerek. Peki tedavisi var mı? Hastalık olarak geçmediği için yok tabii ki, lakin terapi yöntemi ile konuşarak belki çözülmesi denenebilir. Peki MD hastaları bunu istiyor mu? Eh kendilerine sormak lazım.

Konumuz burada bitmiyor. Okumaya devam etmek için alttaki bağlantılara uçun bakalım.

Serinin ilk yazısı, bir efsanenin başlangıcı, Hayallerin Kontrolden Çıkması - Maladaptive Daydreaming

Bu yazının serinin ikinci yazısı için Hayallerin Ayyukası - Maladaptive Daydreaming 2

Maladaptive Daydreaming tedavi edilebilir bir şey mi? Gerçekliğe Gerçek Dönüş - Maladaptive Daydreaming 3

Okurlardan gelenleri paylaştığım, tavsiyeler ve soğuk espriler içeren yazı Yeni Düş Çarkları - Maladaptive Daydreaming 4

Olaya bilimsel de yaklaşalım diyen pimpirikliler için Psikanaliz serpiştirmeli sonraki yazı Psikanaliz ve Diğer Şeyler - Maladaptive Daydreaming 5

Dünyanın değil, kainatın dört bir yanından toplanan MD sahipleri grup kurduk bakınız Tarikata Beş Kala - Maladaptive Daydreaming 6

Blog yazılarının uzay boşluğuna gitmediğini, artan farkındalık ve baş etme gücünü anlatan yazı İyiye Giden Şeyler - Maladaptive Daydreaming

Aşırı hayal kurmanın can sıkıcı bir yan etkisini yan anlatan yazı Düşsel Kırılganlık - Maladaptive Daydreaming 8

Benim MD olduğum zamanları ve kurtulma mücadelemi anlatan yazı Galaktik Savaşçılar Diyarı -Maladaptive Daydreaming 9

Nihayet, Final Müthiş Son - Maladaptive Daydreaming 10

Eğer konuşmak istediğiniz bir mesele varsa yahut biraz muhabbet etmek isterseniz bana mail atabilirsiniz. erdogdu.exodya@gmail.com Budur mail adresim.

Bir daha ki yazıda görüşmek üzere.

Kaynakça:

https://www.quibblo.com/quiz/fnDuZNO/Do-you-have-Maladaptive-Daydreaming

http://wildminds.ning.com/

https://www.theatlantic.com/health/archive/2015/04/when-daydreaming-replaces-real-life/391319/

Yorumlar

Unknown27 Şubat 2018 11:06
Evet, bir MD hastası olarak okuduğum ve okurken yazının yarısını bile geçmeden daldığım güzel bir makale.
YanıtlaSil
Yanıtlar
Miss Echo27 Mart 2018 02:10
bu bende hemen hemen 6 yaşımdan beri var ve ne olduğunu hep merak etmiştim.15 yaşında araştırıp buldum,sayenizde daha iyi öğrendim teşekkürler ^^ hayal dünyamda mutluyum.
YanıtlaSil
Yanıtlar
Unknown22 Nisan 2018 16:57
Aynı rahatsizlik bende de bar galiba mesela ben hiç kitap okuyamıyorum. 1sayfa bitmeden hayal dünyasına dalıyorum.ve kitap açık 2 3 saat süren bir hayale giriyorum Biraz da duygu durumumla alakalı hayaller kuruyorum yada kitaptaki bir kelimeden yada en çok istediğim ama olmayacak şeylerin hayalini kuruyorum ve ciddi ciddi yaşıyorum... Aklımda hep bir seneryo Bazen bir aşk filmi bazen savaş filmi bu hayaller yüzünden yanlız yaşadığım bu evde 4 senedir televiyon kurmadım Aslında mutluyum televiyon ve internetim varken hayallerim oluyor hiç bir şeye ihtiyacım kalmıyor. Ama sonunda boşa giden saatlere üzüyorsun ama ertesi gün eve gelince aynı şeyi yapıyorsun Bu hastalık mıdır bilmem ama iyi tarafı ve kötü tarafları var
YanıtlaSil
Yanıtlar
ozmonclm24 Nisan 2018 15:45
bende olay daha farklı moduma göre mesela mutluysam arkadaşlarımla yapamadığım ve onlarla asla gerçekleşmeyecek hayalini kuruyorum dans ederken hayal kuruyorum otobüste ve yatarkende uyuyakalana kadar kuruyorum bazen bir kahramanın yerine koyuyorum bazen sevdiğim bir oyuncuyu kendime uyarlayarak kuruyorum en kötüsüde gerçek dünyaya döndüğümde kendimi çok baş hissediyorum mutsuz.. :(
YanıtlaSil
Yanıtlar
Unknown29 Nisan 2018 16:46
Yaklaşık bende 7 yıldır var olan fakat son birkaç yıldır yaşadığım çeşitli psikolojik sorunlar yüzünden artan ve sık sık müzik dinlerken yolda yürürken yalnız olduğum her saniye beni yalnız bırakmayan bir hastalık. Hastalık yüzünden yapmak zorunda olduğum hiçbir şeyi zamanında yapamıyorum geceleri uyuyamıyorum hatta 1 saat uyumadan okula gidiyorum diyebilirim bu yazıyı yazarken bile defalarca dalıp gidiyorum bile bunun yüzünden psikiyatriye gitmeye karar verdim ama gittiğimde bipolar bozukluk tanısı koydular antidepresan verdiler falan ama tabi bir değişiklik olmadı Çünkü çoğu psikiyatri hastalık olarak görmediği için bazıları bipolar bazıları anksiyete deyip antidepresan verip gönderiyorlar tıp da hastalık olarak görülmemesi ve Türkiye de önemsenmemesi ayrıca sinir bozucu bir taraf bazıları diyor kim böyle bir şeyden kurtulmak ister ki falan diye yaşayan bilebilir benim düşüncem yani gerçekten hiç kolay değil kurguladığımız o dünyanın gerçek olmadığını bile bile hayal kurmaktan vazgeçememek
YanıtlaSil
Yanıtlar
mina7122 Haziran 2018 13:49
bende de var galiba demiyorum cunku var oldugunu biliyorum hepimizin hayatindaki sorunlardan kacip hayal dunyasina saklandigimizida biliyorum bende cok kucuk yaslardan beri var sahip olamdigim herseye sahip oldugum ve ulasilmaz denilenin ulasilir oldugu bir dunya bu hasataliga yakalanmadan bilimesiniz bazen saatlerce hayal kurmakdan basima agrilar girerdi bazen kurdugum hayalin gercek olamayacagimin farkina varir sonrada burasi benim dunyam ben ne dersem o olur der devam ederdim eger bir tedavisi olsaydi kesinlikle tedavi olurdum normal olmadigiminda farkindayim
YanıtlaSil
Yanıtlar
Ayşegül 23 Haziran 2018 13:16
Bu bende de olan bir şikayet. gündelik hayat tam bir işkenceye dönüşüyor. kitap okurken hayal kuruyorum. acaba durağanlıktan mı hayal kuruyorum diyorum. sonra evi-köşe bucağı temizliyorum. yine hayal kurarken buluyorum kendimi. işin kötüsü bu hayal kurma işi baya zevkli ve eğlenceli olduğu için bırakamıyorsunuz da. bundan nasıl kurtulurum diye nette gezinirken bu sayfayı okudum. buradakilerin benim için doğru olması içime bir soğukluk düşürdü. sabahtan beri hayal kurarken an itibariyle gerçekliğin bu kadar gerçek olduğunu hissettim. ben bu şikayetim için psikologa da gittim bir ilaç yazıp geri yolladı. şunu belirtmek isterim ki ne kadar hayal kurarsanız kurun sonu hep hüsran. aşırı hayal kurmama rağmen gerçeklik duygumu kaybetmedim allaha şükür. tek başına başa çıkması zor gerçekten.
YanıtlaSil
Yanıtlar
Mert17 Temmuz 2018 13:01
Hocam merhaba. Yaklaşık 5 yaşımdan beridir sanırım bu durumdan muzdarip bir kimseyim. Hayallerim kontrolden çıktı çünkü onlarsız kendimi bir hiç hissediyorum. Hatta günlük rutinim haline geldi ki...hayal kurmadan dayanamıyorum, ki her şeyi tiyatral bir şekilde uyguluyorum. Sanki zihnimin içinde bir oyun oynanıyor ve baş rol benim. 18 yaşıma geldim ve hala kafamın içinde adını bile koyamadığım bir çok dostum var. Yürürken, yemek yerken, kitap okurken vb. aklımdan çıkmıyorlar. Bu bir hastalık mı yoksa sadece her insanda olan bir problem mi? Genelde anonim olarak yazmayı daha çok ön görüyorum. İnsanlara bu durumumdan bahsetmeyi utanıyorum, yani bir kaç defasında sorduğum da hepsinden ''Hayır, bu kadar değil'' gibi cevaplar alıyorum. Sizce ne yapmalıyım?
YanıtlaSil
Yanıtlar
Unknown24 Temmuz 2018 16:52
Bende tam olarak var mı? Emin değilim.10 yaşımdan beri izlediğim filmlerden, dizilerden, kitaplardan şahıslardan veya sahnelerden etkilenip buna göre senaryoyu devam ettirirdim. Günlük hayatımı Çok etkilemiyor genelde boş zamanlarda mimiklerimi de kullanarak müzik eşliğinde bu sahneleri oynuyorum. Dışardan kendi kendime konuşuyor haraket ediyor gibi gözüküyor. Bu durum birkaç kere beni fark eden ailemi korkutuyor. 18 yaşındayım hayatımın belli döneminde çok,belli döneminde az olmakla birlikte bu hastalık/ durum benimle birlikte var.(Eğer bu bir hastalık ise kesinlikle kurtulmak isterim ama dediğim gibi benim günlük hayatımı çok fazla etkilemiyor.)
YanıtlaSil
Yanıtlar
Mavi Duvar22 Ağustos 2018 09:09
Merhaba. Teşekkür ederiz. Avantajlarını anlatabilirsin, uygunsa burada bile yayınlayabiliriz :)
YanıtlaSil
Yanıtlar
Unknown23 Ağustos 2018 21:30
Ben uyumadan önce hayal kuruyorum bu bir iki gün yada daha fazla sonra gercek oluyor birçok kez ne düşünürsem mesela bi hoca birine 216 diye bagiriyodu öbür gün derste hoca bana 216 diye bagirdi bu olay çok sacma gibi ama daha birsürü böyle anim var
YanıtlaSil
Yanıtlar
Unknown30 Ağustos 2018 10:51
yıllarca sadece benimdir diye hiç araştırma yapmadım ve kimseye tek kelime söylemedim. şu an psikologa gidiyorum yalnız degilsin deyince araştırma yaptım. ve bu yazıyı gördüm. beni anlatıor. benim hayatımı çok etkiliyor nasıl kurtulmam gerek bunu öğrenmeliyi :(
YanıtlaSil
Yanıtlar
Unknown8 Eylül 2018 17:11
Merhaba bende de bu durum var sanırım ama ben genelde evde yalnız kalınca hayallerimi tiyatral bir şekilde gercekleştiriyorum. Etkilendiğim bir kitaptan sonra bu durum cidden artmaya başladı ve sürekli hayalimi tiyartral bir şekilde tek başıma yaşama başladım. Durumun farkındayım ama birden hayalimi yaşarken buluyorum kendimi bir de şöyle bir durum var müzik dinlerken fazla oluyor hatta müzik dinlemeye başlayınca hayallerim tiyatroya dönüşüyor. Ama durumun farkındayım
YanıtlaSil
Yanıtlar
Ceylan21 Eylül 2018 06:47
Benn tam olarak ne zamandan beri bal bilmiyorum ama şuan 17 yaşımdayım ve her şeyi bırakıp hayal dünyam içinde tercih edebilecek kadar bağlıyım ve sadece hayal kurmaya değil onun içinde oluşturduğum insanlara. Ben hayal kurarken genellikle müzik dinliyrum ve odanın içine kendimi kapatıp konuşup mimikler yapıyorum aslında bu durumdan memnunum fakat ders hayatımı veya sosyal hayatımı etkiliyor. Daha önce benim gibi insanlar olduğunu düşünmemiştim bu yazı için çok teşekkür okurken içim tuhaf oldu ağlamaklı hissettim. Yalnız olmadığımı hissetmek çok güzel. Psikoloğa da gittim bqna geçeceğini söyledi fakat daha fazla bağlanıyorum gibi hissediyorum ve başka bir yere durumumuzdan kaynaklı gidemiyorum. Ama bu yazı için tekrardan teşekkür ederim çok şey kattı
YanıtlaSil
Yanıtlar
Mavi Duvar24 Eylül 2018 04:41
Merhaba. Evet durum sıkıntılı sonuçlara yol açabilir. Şahsi fikrim doktora gimenin gerekli olmadığı. Bir sonraki yazıda neler yapılabileceğini anlatacağım.
YanıtlaSil
Yanıtlar
Adsız25 Eylül 2018 03:47
Bende de yaşadıklarımdan ötürü sığındığım hayal dünyası var 23 yaşına geldim çıkamadım bende hayalimde yeri geliyor oyuncu senarist yönetmen herşey oluyorum bu durumdan sıkıldım intihar etmişliğimde vardı beynimde ki sesler hayaller dursun diye ama nafile ne yaptıysam bitmedi geçmedi çıkış kapısını bulamadım sürekli duygu durum bozukluğu yaşar oldum midem bulanıyor herşeyden kıyamet kopsa umurumda değil daha çok şey yazardım ama anlarsınız umarım yardımlarını akıl vermemizi bekliyorum saygılarımla çünkü yine intihar etmek istemiyorum ahmak gibi
YanıtlaSil
Yanıtlar
anıl25 Eylül 2018 13:13
bu hastalığa bende taha çocukğumda vardı hayaller hayal kurarken ellerim dönmesi ayaklarıp zıplardım ben bu hastalığa geçiceği düşünmüşütüm yanılmışım 22 yaşına geldim hala sürekli hayal kuruyom malaptive hepsi belirtileri var bir tek bende var zannetim acaba bu hastalık yaygın gelişimsel bozukluk bağlantı varmı bana yaygın gelişimsel bozukluk koydular acaba hastalık tetikledimi inşallah iyi anlatmışımdır
YanıtlaSil
Yanıtlar
Unknown26 Eylül 2018 16:56
Yalnız olmadigimi bilmek mutlu etti. Ama tedavisinin olamdigini duymakta bir o kadar uzdu. Kendimi bildim bileli boyleyim. Hep yalniz kalip saatlerde hayal dunyamda gezinirim. Ama son zamanlarda gerceklikten keyif almamaya basladim. Hayallerimle mutluyum evet ama onlari yasayamayacak olmak beni cok mutsuz ediyor. Bunu azaltmanin bir yolu olmali lutfen
YanıtlaSil
Yanıtlar
Unknown1 Aralık 2018 08:48
Aynı durum bende 4-5 yaşlarından itibaren var. Evcilik oyunu ile başlayan yaş ilerledikçe ayakta volta atarak (özellikle karanlık ve hiç ışık girmeyen odada) ruh halime uygun müzik eşliğinde, bitmek bilmeyen cesitli senaryo ve benim bir oyuncu gibi dudaklarımı hareket ettirerek mimiklerimi kontrol altında tutmadan oynadığım bir tiyatroya döndü. Dışarıdan bakan insana -ya bu deli heralde- cümlesinden başka bir seçenek bırakmayacağından eminim o sırada oluşan görüntümün :D Özellikle ruhsal anlamda çok sıkıntılı olduğum dönemlerde artıyor. Benim için yaşadığım, içinde bulunduğum hayatın stresinden sıkıntısından kaçmak için tek yol. Çünkü o an herşeyi kenara bırakıp sadece mutlu olduğumu hissedebiliyorum ve hayal dünyamla kurduğum bu bağ beni daha da çok ona yönlendiriyor. Beni bıraksalar, sorumluluklarım olmasa (özellikle hafta sonu) 13-14 saat aralıksız sürdürebiliyorum bu tiyatroyu. Sabahları okula gitmeden 1 saat önce kalkar güzelce hayal kurar hazırlanır, hazırlanırken hayal kurar, yürürken hikayeyi devam ettirir (kesinlikle yüz ifademi değiştirmem), eve gelirim saatlerce gece yatana kadar bazen de yattıktan sonra gece 2 3 e alarm kurup kalkar hayalime devam ederim (herkes uyuyorken ve zifiri karanlıkta daha iyi odaklanıyorum). Benim için odamın önemi çok büyük çünkü orada yalnız kalabiliyorum kendimi orada buluyorum. Ama başka evlerde de aynı durumu sürdürebilirim. Sabah okula kimse gelmemişken boş sınıfta volta attığım çok oldu.

Buna sebep olan kucuklukten gelen travmalarimin farkındayım. Hayal kurmasaydim -böyle bir yeteneğim olmasaydi- belki bende daha büyük yaralar açabilecek travmalardı. Benim antidepresanım müzik dinleyerek hayal kurmak oldu ve bu ilacı ben kendime verdim.

NLP tedavisi gördüm yaklaşık 9 seans sonrasında maddi yetersizlikten dolayı devam edemedim. O seanslardan mıdır yoksa aynı dönemde, sayesinde benim bir destek almaya ihtiyaç duyduğum özel hayatımda olan sıkıntılardan çıkarttığım derslerin etkisiyle mi bilemem; artık çok daha bilinçliyim yaşadığım hayattan %70 oranında memnunum (o dönem %10 falandı)bana hiçbir fayda sağlamayacak bir işe saatlerimi harcayarak bir noktaya varamayacağımın farkındayım. Hayatımın değerli ve vakit anlamında kısıtlı olduğunu biliyorum. Tedavimi tamamlamadım ilaç da kullanmadım ama o dönemin etkisiyle bu hayal kurma işi %60 azaldı. Bir de bu sene üniversite sınavına hazırlanıyorum mecburum artık bu işten vazgeçmeye çünkü bu sene vaktimi boş hayallere harcarsam benim bütün ömrüme mal olacak. Artık yatmadan önce 1 maksimum 2 saat kuruyorum. Bazen ders çalışmaktan ona bile fırsatım olmuyor. Hafta sonları vaktim daha geniş olduğu için sabah erken kalkıp öğlene kadar hayal kuruyorum (mesela bugün 9 saat çalışmam gerekirken salak bir şekilde saatlerce hayal kurup doğru düzgün başlamadım bile).

Yani şöyle bir insan olsaydım daha mı mutlu olurdum bilmiyorum ama benim vaktimi oyun oynamak, sosyal medyada takılmak, (maalesef) kitap okumak, film izlemek, arkadaşlarla takılmak öldürmüyor. İnsanlar bana boş vaktinde ne yapıyorsun diye sorduğunda ben verecek yanıt bulamıyorum çünkü bunların hiç birini yapmıyorum. Ve zevk de almıyorum çünkü benim için zevkin mutluluğun hazzın en üst noktaya ulaştığı an hayal kurmak ve ben her ne kadar bundan bir nebze uzaklaşsam da hiçbiri bunun ötesine geçemeyecek.

Aslında sosyal, insanlarla iletişimi güçlü, iyi anlaşan bir insanım yani ortama çıktığımda iyiyim ama her zaman kendi yalnızlığım daha önemli. Bir arkadaşa bir insana bağımlı yaşamak beni aşırı mutsuz ediyor. Belki bu özelliğe hatta bence yeteneğe sahip insanlar çok asosyal olduklarını içlerine dönük olduklarını söyleyebilirler ama ben valla öyle değilim �� Sevilir miyim sevilmez miyim bilmem ama girdiğim ortamda kendimi belli ederim.
....
YanıtlaSil
Yanıtlar
Unknown1 Aralık 2018 08:48
....
Bu aşamaya gelebilmek, yani hayatımın %100 üne mâl olan sadece yemek vb ihtiyaçlarım için odamdan çıktığım dönemleri atlatıp sadece akşamları ve yolda gidip gelirken hayal kurmak benim için büyük bir gelişme. Ve daha önemlisi eğer bunu bir dert bir sıkıntı gibi görüyorsanız -ben de görüyorum- bence bu sıkıntının iyi yönlerini görmeliyiz. Çevremde bu durumu bilen insanların söylediği şey şuydu "ben yan odaya geçtiğimi dahi hayal edemem sen ne yapıyorsun". Bir işe bu kadar odaklanabilmek, o oyunu zihinde kurabilmek, bir oyuncu gibi oynamak, olayları insanları yerlerine yerlestirebilmek, sanki onlar varmış onlarla konusuyormuscasina hissebilmek bence kötü sonuçlar doğursa da bir yetenek. Yani bizim hayal dünyamıza sahip olmak için nelerini feda edecek insanlar var. Evet bir kenara bırakmak zorundayım saatlerimi vermemeliyim mesela ama bir yandan da bunun nimetlerinden faydalanmaliyim. Mesela belki roman yazabilirim, belki senaryo; bir oyuncu olabilirim mesela. Bir şeyler tasarlayabilir görsel zekamı kullanabilirim. Hayal kurmayı bırakmak demek benim için hayâli bırakmak demek değil. Bunun da iyi yönlerini farkedip kullanmam gerek.

Tabi eğer bu uzun yazıyı okuduysanız zannetmeyin ki ben tamamen bu rahatsız olduğum durumdan kurtuldum. Hayır. Dediğim gibi beni meşgul eden, sıkıntılı dönemlerimde nüksetmeye de devam eden bir mevzu ve ben tekrar her şeyi bir kenara bırakıp kendimi odaya kapatmaktan korkuyorum. Ve hayatı ânı yaşayan insanlara çok özeniyorum. Kafasında bunları halledebilen ya da eksik yönlerimi tamamlayabileceğini düşünen varsa ben buralardayım :)
YanıtlaSil
Yanıtlar
Unknown1 Aralık 2018 09:02
Bir de bence bu durumdan kurtulabilmenin en önemli dönüm noktası kendini ve hayatını kabul edebilmek. Kendi hayatını daha yaşanabilir hale getirmek "sandığımız" kadere teslim olmamak. Zaten yaşadığım hayattan zevk aldığım hiç bir ân oturayım da hayal kurayım demiyorum. Biraz da olsun buna son verebilme noktasına gelmiş bir insan olarak diyorumki: Kendinizi keşfedin, hayatınızı zevk alacağınız biçimde düzenleyin, herşey sarpa sarıyor kötüye gidiyor olabilir ama bütün bunlara teslim olmamak sizin elinizde, düzeltmek sizin elinizde, bu hayatı sizden başkası yaşamıyor. Birileri size zindan ediyor diye yahut kendi kendinize zarar veriyorsunuz diye herşeyinizi bir kenara bırakıp kendi içine kapanmak hiç birşeyi düzelmeyeceği gibi daha da kötü yapıyor. Ben bir destek almak gerektiğini düşünüyorum zaten kendini buna kaptırıp bundan mutlu olan insan kendi iradesinin farkında değil demektir. Ve başka dışarıdan bakan bir iradeyle desteklenmelidir. İlaç kullanılacak bir durum değil ama. Ben hep kendimi çok iyi tanıdığımı düşünürdüm çünkü hayal kurarak kendimle başbaşa olduğumu varsayardım. Ama böyle olmadığını şimdi farkediyorum. Beni dahi tanımayan bir insanı hayal dünyasının merkezine alarak bütün hayatını o "beni tanimayan" insan için 360 derece değiştiren, kendinden, sınırlarından, özgürlüğünden ödü
vermeyi dahi göze alan bir insan olarak kendinize asla bunu yapmayın. Ben bu hatayı yaptım hayalime malzeme olsun diye taninmadigim bir insana kendimi bağladım ve bütün hayatımı o insan için değiştirdim okulumu bıraktım. Bunun suçlusu o mu? Hayır bunun tek suçlusu benim onun hiç birşey den haberi bile yok ama ben bütün bunları atlattım ve kendime döndüm kendimi tanıdım. Hayal kurmanın beni nelere sürüklediğini gördüm ve adım adım bundan vazgeçiyorum, minimum seviyeye indiriyorum. SİZ DE BUNU YAPABİLİRSİNİZ.
YanıtlaSil
Yanıtlar
Unknown16 Aralık 2018 21:40
Ben otuz yıldır bu md işleriyle uğraşıyorum. Yazın güzel ama eksik. Aslında tam hepsini okumadım🙈. Uçuşa geçtiğimiz anda yapılan hareketler mesela. bunları yazsaydın normal hayal kuranlar burdan kendilerini ayırabilirler. Bu hareketlerde kendi etrafında daire çizme sağa sola sallanma ileri geri saklanma vb
YanıtlaSil
Yanıtlar
Unknown25 Aralık 2018 08:24
Merhaba. Ben de kucuk yaslardan itibaren hayal kurdum hep. Evde kendi kendime hizli volta atip hareketleri resmen yasayip cok hizli mimiklerle tuhaf sesler cikarirdim. Ve o kadar hizliydim ki ter kana batip nefes nefese kalirdi. Ve bende ellerimi donderip cirpma ve ziplama vardi. Ama kontrol edebiliyordum. Universiteye gittigimde odamda yalniz kalimca yapiyodum ve depresyona girdim. Sonra doktor epilepsiye benziyor anlattiklarin dedi epilepsi cikti ilac kullandim atlamalarim durdu ve el cirpmalarim gecti. Ama hayal dunyam devam etti muzikle birlikte yine volta atip mimik kullaniyorum terliyorum. Ve depresyondan cikamiyorum psikiyatriye gittim antidepresan verdi ve psikologa gidip terapi de görüyorum. Sorunumu bir turlu anlayamiyodum ve arastirirken bu hastaligi ogrendim ve bana uyuyor. Benim durumum sizinkine gore cok mu farkli merak ettim.
YanıtlaSil
Yanıtlar
Unknown25 Aralık 2018 11:28
Bu durum beni heo rahatsız etti. Vazgeçmek imkansızmış gibi geliyor. Üstüne üstlük şuan üniversite sınavına hazırlanıyorum ve bu durum benim çok vaktimi alıyor. Bu durumdan nasıl kurtulabilirim?
YanıtlaSil
Yanıtlar
Sortingen26 Aralık 2018 02:11
İyi bir sey, hoş bir şey fakat sürekli hüzünlü hayaller kuruyorum. Mutlu hayaller kuramıyorum ve bu da beni aşırı strese sokuyor. O hayal yüzünden gün içinde mutsuz olabiliyorum, hayali devam ettirme gereği duyduğum için o gunumu mahvediyorum. Bu bende senelerdir var, hastalık olduğunu yeni öğrendim fakat dediğim gibi; mutlu hayaller kuramıyorum. Bu berbat bir şey. Zihnimi o an kontrol edemiyorum. Sürekli kendi kurdugum hayaller yüzünden ağlıyorum. Beynim bazen patlayacak gibi oluyor. Nasıl kurtulurum bundan?
YanıtlaSil
Yanıtlar
Unknown29 Aralık 2018 12:28
merhaba benim olayım farklı. kendi hayal dünyama dalıp ellerimi oynatıyorum. mesela kendımı 2.dünya savaşındaki bir rus olarak görüp nazilerle savaşıyorum. bu esnada ise ellerimi istemsizce oynatıyorum(ovuşturma hareketi gibi). Bu olayın bu hastalıkla ilgisi var mı veya başka bir hastallık mı?
YanıtlaSil
Yanıtlar
Adsız31 Aralık 2018 13:54
Merhabalar, neredeyse çoğu kişinin yorumunu okudum ve okurken resmen kendimi gördüm. Evet bu şey bende de var ama ben bunun bir hastalık olduğunu düşünmüyorum, aksine bizi mutlu eden bir şeyi tekrarladığımızı düşünüyorum. Ben her akşam aynanın karşısına geçip kulaklığımı takıp bir şarkı açıyorum (yabancı dinlerim) ve sanki klipteymişim gibi ya da bir film sahnesi canlandırıyormuşum gibi hareketler yapıyorum tabii odamın kapısını kilitliyorum yoksa beni gören herhangi biri deli diyebilir. Ya da bazen dans ediyorum sanki ünlü bir oyuncuymuşum gibi. Bence biz özeliz. Bu kadar üzülmenize gerek yok, çoğu kişi hayal kurmak bile istemez hep gerçekçi olmak ister ama unutmayın ki hayal gücü zekadan önce gelir. Ben bu hayaller sayesinde belki de oyuncu olacağım. Bunu kimse bilemez. NOT: Sanırım bende çocukluğumdan beri bunların içindeyim.
YanıtlaSil
Yanıtlar
Unknown26 Mayıs 2019 15:09
Merhaba bende anlatmak istiyorum..
Aslında şöyle ki iki dünyada yaşıyorum önceleri pek etkilenmiyordum ama şimdi kurtulamayıyorum nasıl desem hayal dünyamda arkadaşlarım var sürekli konuştuğum anlaştığım bu yüzden gerçekteki arkadaşlarımdan yavaş yavaş koptum şuan hiç arkadaşım yok..lise 3. Sınıf öğrencisiyken okulu bıraktım ve açıktan okumaya başladım çünkü artık hiç bir arkadaşımı görmek iletişim kurmak istemiyordum şuan 18 yaşındayım yaşıtlarımın bir çok kez flört deneyimi yaşıyorlarken benim gerçekte hiç sevgilim olmadı çünkü hayal dünyamda zaten çok sevdiğim biri var ve ben bunu düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum ve artık hayalimde yaşadığım dünya gerçek dünyadan daha önemli bir konumda..hayal dünyamda yaşadıklarımla mutlu olup üzülüyorum ..bunun yanlış olduğunu biliyorum ama kurtulamıyorumm bana garip bir haz veriyor bağımlılık gibi aslında zarar verdiğini biliyorsun ama vazgeçemiyorsun hayatım gerçekten olumsuz bir şekilde etkilenmeye başladı.
YanıtlaSil
Yanıtlar
Faik Ozan28 Kasım 2019 10:23
Merhaba bana çok çok acil bir şekilde ulaşmanızı rica ediyorum buraya e posta adresimi bırakıyorum eğer ulaşırsınız belki hayatımı kurtarmış olursunuz 🙏🏽hazalulker9@gmail.com
YanıtlaSil
Yanıtlar
Adsız12 Ağustos 2020 15:13
merhaba oncelikle yaziniza bayildim.Derdimi anlatmak istiiyorum cunku sistim usandim artik.disardan bakilinca assiri mutsuz,yorgun,sessiz ve ozguvensiz biriyim.Ama hayallerimdeki ben oyle mi.Asil konu aslinda hayalimdeki ben degil hayalimdeki 'o'.her kizin hayalindeki o erkek , en mukemmel insan.tamamen baglanmis bi durumdayim,tukendim.1aydir birakmaya calisiyorum ama cok zor.gelen disunceleri , senaryolari aklimdan attikca sisiyor ,birikiyor ve patliyor.11.sinifa gectim ama sanki 40 yasindaymiscasina yorgun hissediyorum kendimi.sorumluluklarimj goremiyorum,saatlerim gidiyor.hatta bj ara oylesine delirttiki bu olay beni secde edip Allah a onun gercek olmasi iicn yalvarmistim.sirekli birakmaya calisrken ilk basta gaza gelip sonra somuyorum.annem bi yandan baski yapiyor ders calismam icin.okb yontemleriyle kurtulmaya calisiyorum dusinceler her aklima geldiginde ilgilenmemeye calisyorum ama cok zor . kafama vurdugum ve saclarimi yoldugum var.ah ah gencligimi kendim heba ediyorum
YanıtlaSil
Yanıtlar
Mavi Duvar11 Ekim 2020 02:49
Merhaba Roza, iletişime geçmek için yazının sonuna bıraktığım mail adresini kullanabilirsin :)
YanıtlaSil
Yanıtlar

Yorum ekle

Yorum Gönder

Mesajınız için Teşekkürler! Daha hızlı cevap almak için mail atabilirsiniz!