Mavi Duvar

         Bunun için kimi suçlamalıyız bilmiyorum ama artık hepimiz her türlü hastalığı yaşıyoruz. Psikolojik olarak. Lakin bir çok hastalığın varlığından bile haberimiz olmadığı için hayat normal ilerliyor. Hastalık diyerek abartıyor muyum, belki, ama belirtilerden bazılarını harbi harbi yaşıyoruz. Mesela bir anda yaptığınız işi yarıda kesip hayallere dalıyorsunuz. Yanlış yaptığınızın farkındasınız ama bu sizi durdurmuyor. Acilen geri dönmeniz gereken işinize odaklanamıyorsunuz, hayalleriniz salmıyor sizi. Tipik bir Maladaptive Daydreaming belirtisi. Lakin MD sahibi değilsiniz. Çünkü bu arada bir oluyor. Lakin yine de oluyor. Bazen de yaşadığınız hayatın kontrolünü kaybettiğinizi hissediyorsunuz. Dünyadan soyutlanıyor, kişisel benliğiniz buhar olup uçuyor ve kendi hayatınızı film gibi izlemeye başlıyorsunuz. Yani Depersonalizasyon. Eh bazen de o kadar canınız sıkılıyor ki ya her bulduğunuzu ağzınıza tıkıp günde otuz iki bin altı yüz kalori alıyor ya da gün bo...

Başka onlarca konu, yazı taslağı ve fikir cebimde beklerken bu konuyu seçmemin sebebi zamansız gitme korkum. Ansızın ipim çekilirse bu dünyadan, anlatmak istediğim her şeyi anlatabilmiş olmayı isterim. Çünkü burada izah ettiğim her şey buranın muhatabı. Öteye gitmez, gitmesini de istemem.Öyle ki ben dünyanın özünü ve ağırlığını irdeliyorum. İçime dolan, delerek çıkan sonra tekrar  boğazıma dizilen hen sanı ve sancı bu dünyanın iğnesidir. Bundan mütevellit ki ben iğneleri taşıdıkça gökyüzü benle kavuşmayacak. Mesele etmem bunu. Keza gökyüzü arşın arşın gerdanını tavaf eden kuşları da kucaklamaz. Kendi içimde, düşündüklerimi onaylayacak bir başka ses olmadığı için yalnızlık üzerine ellerim soyulup kalem olana kadar yazsam da eksik kalacakmış gibi hissediyorum. Bu yüzden tekrar yazacağım. Nihayetini görmek istediğim tek bir şey var bu dünyada, o da yalnızlık. Lakin, cılız köhne bir saplantı ya da çorak bir hissiyat tarlasında sararmış çalı değil bu. Bilakis, beyaz perdeli, serin merme...

    Bloga hoş geldiniz tekrardan. Serinin sekizinci yazısındayız. Aşırı hayal kurma hastalığının, yani Maladaptive Daydreaming'in ilginç bir tarafından bahsedeceğim. Düşsel kırılganlık. Aşırı empati ve gereksiz hassasiyet. Hayal dünyasına kaçma eğilimi zaten ruhsal durumunuz ile doğrudan bağlantılı. Bizim burada bahsettiğimiz, artık ipini koparmış dana gibi aklınız en ufak duygusal bir tepkiye şelale gibi çağlaması ve kendinizi duygusal bir yumağın içinde yuvarlanırken bulmanız.                                     Bu çok genel bir belirti değil, hatta seyrek belki. MD, kurgusal bir alt gerçekliğe hapsolmak olsa da şizofreniden farklı olarak şu noktası var ki hayaller başı ve sonu olan şeyler ve hayallerinizin hayal olduğunu farkındasınız. Kontrolde akış olarak olmasa da içerik olarak sizin elinizde. Mutluysanız mutlu hayaller mutsuzsanız mutsuz hayaller kuruyorsunuz. Lakin MD kişin...