Düzlüğe

Aklım fink atıyor arkadaşlar. Evet. Benimle dansa kalkar mısınız?

Yazdıkça iyileşiyor olmam göklerden gelen bir lütuf gibi. Yahut kimsesizliğin bir nişanesi gibi. Bunun da konuşacak kimsesi yok blog yazarak iyileşmeye çalışıyor diyebilirsiniz. Süper mantıklı bir söylem ama kalbim kırılır.

Büyüdüğünü hissetmek çok güzel (meyveli yoğurt reklamı). Farkında olmadan artan baş etme ve direnme kapasitesini fark etmesi insanı biraz garip hissettiriyor. Sakalını sıvazlayıp pörsümüş gözlerle yaz tatili için ailesi tarafından köy evine sürüklenen kulağı küpeli üniversiteli gençleri süzen dedeler gibi bakıyorum aklımın büyümesine.

Hayatımda süper şeyler oluyor. Bu yazıya ilk taslak attığımda her şey çok kötü gidiyordu ama yine moralimi yüksek tutup inanarak güzel şeyler olacağını düşünmüş, komik bir yazıya taslak atmıştım. Bir da baktım harbiden olmuş güzel şeyler. İşte evrene böyle mesaj vermek önemli aldım verdim kabul ettim secret evrenin kodu 777 ay kartı güneş bilmem ne.

Şaka tabii ki. Müslüman adam böyle şeylere inanır mı lan?

Velhasıl çok güzel bir işe girdim, yüksek lisans tezimi yazdım, kendi evime çıkıcam. Baktığım bitkiler çok sağlıklı büyüyor. Her şey yolunda, spor hariç. Sol dizimdeki ufak bir rahatsızlıktan dolayı spor yapamıyorum. E bi de ben bi oturuşta güneşin yarı kütlesi kadar yemek yediğim içi azcık formumu kaybettim. Ama kas kütlem hala yerinde gibi. En son yumrukladığım insanlar öyle söylüyor.

Hayat ufaktan düzlüğe çıkıyormuş gibi hissediyorum, fakat şöyle bir sorun var. Her güzel şeye de bi b*k atmadan duramıyorsun demeyecekseniz, hayatımdaki bu düzlüğe çıkışın bana neleri düşündürttüğü üzerine az biraz hasbihal etmek isterim.

Bilirsiniz yaratıcı süreçler tetikleyicilere ihtiyaç duyar. Şimdi aklımdan ve omuzlarımdan kalkan yüklerin boşluğuna düşünce yaratıcılığımı da kaybetmeye başladım. Yaşadığım hayat daha kolay ve arzu edilebilir bir hale büründükçe kaçma isteğim azalıyor, bu da hayal kurma yeteneğimi köreltiyor. Yani aklım gerçekliğe odaklı kalmayı seçiyor, bana sormadan.

E bunun için uğraşıyordum kaç yıldır diye de düşünüyorum. Fakat güzel bir hayata sahip olmanın bu tarz bir bedeli olacağını kestirememiştim sanki. Artık hayalini kurduğum karakterler kendi gerçekliklerinde yaşamıyor geliyor benim gerçekliğimde yaşıyor. Galaktik savaşçılarla beraber işe gidiyorum inanabiliyor musunuz, beyaz gömlekli memurlarla servise biniyorum yanımda da kristal bir melek. Olayın absürtlüğünü düşünüyorum sonra bütün yol. Düşünürken de öyle camdan bakıyorum, vakit çabuk geçiyor.

Lan bunun gerçeklik algısı yıkılmaya başlamış demeyin lütfen. Hala her şeyin farkındayım. Yani inşallah. Fekat mutlu muyum bilemiyorum. Beynim kaosa ve bulantıya çok alışmış, hatta buna göre şekil almış. İş haberini atanan ben olmama rağmen yakın bir arkadaşımdan öğrendim. Aradı dedi böyle böyle. Ha dedim, okey. Tamam iyi olmuş, haber verdiğin için tşk.

Şükürsüzlük değil de, böyle bir ne tepki veremeyeceğini kestiremiyormuş gibi. Hayatında hiç mi iyi bir şey olmadı bre velet diye soracaksınız, oldu elbet, fakat o kadar uzun zamandır iş-okul-ekonomi üçgeni arasına sürükleniyordum ki bir an kurtulduğumu idrak edemedim.

Mutlu muyum mutluyum. Evet, heyecanlıyım. Hayatımın girdiği yeni dönemden ziyade, o dönemde olacağım yeni ben için mutluyum. Sanki dış etmenler bana  kendime yeniden bakmak, hatta kendime yeniden şekil vermek için güzel bir fırsat olacak. Hayallerimi de özleyeceğim elbet. Yazdığım kitabı bitirmek isterim. Bunun için de fazladan bir motivasyona ihtiyacım olacak gibi.

Dertsiz başıma dert çağırmıyorum ha. Herkesin irili ufaklı derdi var. Fakat geriye bakınca şunu görüyorum, düzlüğe çıkarken yürüdüğüm yolda keşke daha fazla anın tadını çıkarsaydım. Olabilecekler, olmamışlar olması gerekenler falan filan derken yumru olup düğümlenmişim kendi içime.

Düzlüğe çıkan yolda biraz daha özgür yürüyebilmiş olmak isterdim, biraz daha sakin.