Paraliz
Hiçbir şey bilmiyor ama her şeyi hissediyorum. İlik kurutan bir illet gibi. Sürükleniyorum duygularımın peşine bulanık ufuk çizgisine. Aklımda sadece senin suretin kalana kadar yontuluyor zihnim. Sana bakıyorum mecburen. Seni özümsüyor vicdanım. Sende atıyor canım. Hüznünü izliyorum haberin olmadan. Dünyaya gardını almış yüzünün ardını görebiliyorum. Sustuğun zaman anlıyorum seni. Kudretli masken seni tutuşan kalbimin ışığından korumuyor. İçini görüyorum. Zihninin gürbüz sütunları yüce bir orman gibi. Fırtınada bükülmüş muğlak ruhuma bir mesken gibi. Yürüdüğüm yolu yürümüş, aynı dertleri öğütmüşsün. Mahşerden geçen bu yol seni semaya uzanan koca bir çınar yapmış, beniyse savruk bir rüzgar. Haleti dağılmış mutsuz bir hayalet gibiyim. Sana yetişememenin ağıdını taşıyor içimdeki her zerre. Yapraklarına çiğ diye düşüyor ıslak sayıklamalarım. Kör kalıyorum günde üç kere, aksak bırakıyor beni sancılarım. Her şeyi hissediyorum her şeyi. Afakın acısını, uzaklığın sancısını ve boşluğun sızısını